DEMEK İSTANBUL YOK ARTIK

 

YİTİKÇİ

Hadi git azıcık İstanbul iste

Kosunlar o denizi bir çanağa

Bir çıkına elesinler o günlerimi

O yazdan Üsküdar'dan ne kaldıysa Elif'ten

Doldur ceplerine

Onlarda yoksa komşularında vardır

Tanırlar sevinirler

Beni, Bay Metin gönderdi, de.

METİN ELOĞLU

(Fotoğraf: CENGİZ CIVA)

***

  Eleni çok severdi İstanbul'u. Ona sığınmayıp da ne yapacaktı, nasıl oyalayacaktı kendini, nasıl dindirecekti yüreğindeki sızıyı? Kendini şehrin kucağına bırakacak, kimsesiz olduğunu unutacaktı. Şehir onu bırakmazdı, yok saymazdı, ona sırtını dönmezdi. İnsanlar ölür, hayvanlar ölür, bitkiler ölür, şehir ölmezdi. Biliyordu Eleni. İstanbul çekip gitmezdi. Canının bir parçasını mezarlıkta, diğer parçasını hastanede bırakmış olsa da kalbi hâlâ yerindeydi, çarpıyordu işte, duyuyordu sesini. Şehir de duyacak, görecekti onu, alacaktı koynuna, sarıp sarmalayacak, yaralarını iyileştirecekti, başka yolu yoktu.

   (BAŞAK BAYSALLI / Sarkaç - Everest Yayınları)

***

sonraları yıkıldı zamanın

kulesi

insanlar öldü dağıldı

insanlar tutuklandı sürüldü

göç etti

unuttu birbirini

sular altında kaldı adresleri

ben hâlâ İstanbul'da sanıyorum

kendimi

ama doğduğum kent yok

yok olmuş birdenbire

beton kanatlı bir kuşun

sırtında

uçup gitti diyorlar

ya denizi ne oldu

ölü evindeki bir yabancı

gibi

belli etmezdi içinden

geçenleri

o da mı uçup gitti

ben neden duymadım acaba

kulaklarımı sağır etmişti belki de

yüreğimin gürültüsü

çocukların birbirine karışan

sesleri şiirin iniltisi

demek İstanbul yok artık

eh ne yapalım

MELİSA GÜRPINAR

(İstanbul'un Gözleri Mahmur)

Merhaba!